در سال 2009 بود که استودیویی انگلیسی دست به ساخت یکی از بزرگ‌ترین اقتباس‌های کمیک‌های بتمن در قالب یک بازی‌ رایانه‌ای زد. و با این کارش همه را شگفت‌زده کرد. شگفت‌زده نه به خاطر  اینکه آن بازی که “بتمن‌:  تیمارستان آرکام” نام داشت, بازی خیلی خوبی بود. بلکه به این دلیل که استودیوی سازنده‌اش قبل از آن تنها یک بازی اکشن اول شخص به نام Urban Chaos در کارنامه داشت. همین موضوع سبب شد تا به سرعت نام “راک‌استدی” (RockSteady) به عنوان خالق این عنوان بر سر زبان‌ها بیافتد. و همه از استعداد و توانایی آنها بگویند.

مردم می توانند پرواز کنند

حماسه تکراری

سری بازی های «چرخ دنده های جنگ» در بین بازیکنان و مسلما Xbox 360 داران از محبوبیت خارق العاده ای بهره مند است نکات زیادی در بازی وجود دارد که ان را به یک عنوان شوتر سوم شخص ناب تبدیل می کند از جمله اکشن سریع, گرافیک فوق العاده با موتور گرافیکی «انریل انجین», داستان حماسی و بخش چند نفره لذت بخش که واقعا یکی از تمرکز های تیم سازنده این سری است.

بدون شک در سال ۲۰۱۳ مایکروسافت به یک انحصاری عالی نیاز داشت تا حداقل عطش طرفداران فروکش کند و ما شاهد یک «چرخ دنده های جنگ» جدید باشیم. تصمیم بر این شد نسخه جدید از این سری یک اسپین اف و پیش تولید باشد و اینبار «اپیک گیمز» ریسک بزرگی را انجام داد و هسته اصلی ساخت بازی جدید با عنوان داوری را به استودیو “People Can Fly” سازنده bulletstorm سپرد و خود فقط نقش نظارت بر روی بازی را ایفا می کرد و در همین حالت بود که خالق این سری «کلیف بزنسکی» استودیو «اپیک گیمز» را ترک کرد. حال در ادامه بخش های گوناگون بازی را بررسی می کنیم.

انتظار; حس, عمل یا هر چیز دیگری که شما اسمش را می‌گذارید. چیزی که از مهمترین عوامل در قضاوت یک محصول است. انتظاری که رابطه‌ی مستقیمی با احساس رضایت شما از آن محصول (در اینجا بازی) دارد. مجموعه‌ی خدای جنگ از آن بلاک‌باستر‌هایی است که تاکنون شکستی در کارنامه‌اش نداشته است و هر شماره بر روی هر کنسولی هم که عرضه شده, مرز‌های هنری و فنی آن کنسول را جا به جا کرده است. اما جدیدترین عنوان در این مجموعه که جز سه عنوان انحصاری PS3 برای عرضه در آخرین روزهای نسل هفتم و همچنین پیش‌درآمدی است بر افسانه‌ی کریتوس, زمانی رونمایی شد که بسیاری انتظار‌ها و توقع‌های متفاوتی نسبت به آن داشتند. عده‌ای بعد از آن شاهکار نسخه‌ی سوم, انتظار داشتند تا استودیوی سانتامونیکا تغییرات درست و حسابی‌ای به سیستم اکشن بازی‌ بدهد; عده‌ای دیگر انتظار یک عنوان بسیار کامل‌تر از عنوان قبلی را می‌کشیدند; عده‌ای هم از عرضه‌ی یک خدای جنگ دیگر در این نسل خوشحال بودند و به همان تجربه‌ی نسخه‌ی سوم قانع. هرچند که گروهی دیگر به هیچ وجه به عرضه‌ی یک خدای جنگ در این نسل موافق نبوده و سونی را متهم به سو استفاده از نام بزرگ این مجموعه می‌کردند.

باد به آرامی می‌وزید و آسمان آفتابی بود. آواز گنجشک‌ها که در میان درختان بیرون آمده از دل شهر بازی می‌کردند به گوش می‌رسید. حالا سال‌ها می‌گذرد; سال‌ها می‌گذرد از زمانی که شلوغی خیابان‌ها و رفت و آمد مردم, نشان از زندگی بود; سال‌ها می‌گذرد از وقتی که بچه‌ها در مدرسه از محبت و دوستی می‌آموختند; سال‌هایی دور و دراز که همچون قصه‌ی آرام شبانه‌ی دوران کودکی‌مان رویایی بیش نبودند. حالا باید جنگید; حالا باید برای قدم گذاشتن به خیابان دلهره داشت; آفتاب تاریک است, حتی تاریک‌تر از مهتاب; این آغازیست بر داستان بقا در دنیایی که صاحبش تغییر کرده; این داستان ماست; قصه‌ی دردناک بقا; حس بازمانده بودن; بازماند‌ه‌ای که کسب و کارش بقاست; داستان یکی از ما; آخرین نفر ما… .